Από την Ίριδα Κρέμερ – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό; Και πόσες το έχουμε νιώσει… Όταν δύο άνθρωποι γνωρίζονται και έλκονται ερωτικά τότε αυτό που ουσιαστικά πρέπει να καταφέρουν είναι να ενώσουν δύο διαφορετικούς κόσμους.
Ο κάθε άνθρωπος έχει στη πλάτη του τη δική του ζωή, τον τρόπο με τον οποίον μεγάλωσε, τα βιώματα του και τις επιθυμίες του. Άρα έχει τις δικές του αντιλήψεις, τους δικούς του στόχους, τα δικά του απωθημένα. Ο άνθρωπος που θα επιλέξει να έχει κοντά του θα πρέπει να κατανοήσει, να ενστερνιστεί και να πορευτεί παράλληλα με όλα τα παραπάνω. Αυτό πρέπει να το κάνουν αμοιβαία και οι δύο ώστε να μπορέσει η σχέση να προχωρήσει.
Κι ενώ όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά να εναρμονιστούν και να βρουν τους ρυθμούς τους μέσα στη σχέση, έρχεται ακόμα ένας παράγοντας που πολύ συχνά ακούμε σε διάφορες παρέες γυναικών και ανδρών για να «δυσκολεύσει» τα πράγματα. Το timing! Δηλαδή ο συγχρονισμός επιθυμιών, φάσης ζωής και αμοιβαίων συναισθημάτων που νιώθουν δύο άνθρωποι. Άρα πρέπει όλα να ισορροπήσουν αρμονικά πάνω στο λεπτό σκοινί της δέσμευσης. Μιας συμφωνίας που έχει όρους και προϋποθέσεις, για το κάθε ζευγάρι διαφορετικές.
Συμπέρασμα; Αν ο ένας νιώθει ότι έχει βρει τον ιδανικό σύντροφο με τον οποίον θέλει να δημιουργήσει μία σχέση, ενώ ο άλλος έλκεται ερωτικά και νιώθει κάποια συναισθήματα αλλά δε θέλει δέσμευση, η σχέση δε μπορεί να πάει πολύ μακριά.
Σε αυτή τη περίπτωση όσο ο ένας προσπαθεί να πλησιάσει όλο και περισσότερο και να κατακτήσει τα ψηλά τείχη, τόσο ο άλλος απομακρύνεται. Και το ερώτημα που γεννιέται είναι: ‘Αφού ο δεύτερος αποστασιοποιείται και μπορεί να μην το εκφράζει λεκτικά αλλά το δείχνει με την συμπεριφορά του, τότε ο πρώτος γιατί παλεύει ακόμα να σκαρφαλώσει έναν τοίχο που δε θα πάψει ποτέ να υψώνεται προς τον ουρανό;
Όταν νιώθουμε ότι έχουμε βρει τον ιδανικό σύντροφο κάνουμε τα πάντα για να τον κρατήσουμε κοντά μας. Απολύτως λογικό. Και το τι έχουμε ανάγκη στη ζωή μας, τη δεδομένη στιγμή, κανείς δε το ξέρει καλύτερα από εμάς. Διεκδικώντας λοιπόν το ιδανικό μας πέφτουμε σε παγίδες του ίδιου μας του εαυτού. Παγίδες που δημιουργούνται από την άρνηση μας. Ένα στοιχείο πολύ έντονο όταν βιώνουμε απώλεια στη ζωή μας. Ένα αναπόσπαστο κομμάτι του αμυντικού μας μηχανισμού ως εργαλείο προσωρινής επούλωσης της πληγής που άνοιξε μέσα μας. Ζώντας στην άρνηση ζούμε στο παρελθόν. Το κοιτάμε, το περιεργαζόμαστε, ψάχνουμε κομμάτια του που θα υποστηρίξουν το πείσμα της άρνησης μας να δεχτούμε αυτό που συμβαίνει. Και μετά θυμός. Θυμός για τον άλλον και με το πέρας του χρόνου για τον εαυτό μας που δε μπορέσαμε νωρίτερα να δούμε τα σημάδια. Η στεναχώρια και η θλίψη που νιώθουμε είναι αναπόφευκτα στάδια αυτής της εσωτερικής διεργασίας που βιώνουμε. Αποχαιρετάμε σιγά σιγά το παρελθόν για να αποδεχτούμε το παρόν και να κατανοήσουμε ότι είμαστε ξανά δυνατοί να προχωρήσουμε παρακάτω. ‘Όλα θα πάνε καλά’. ‘Μπορείς να τα καταφέρεις!’ σιγοψιθυρίζουμε στον εαυτό μας και μια μέρα ξυπνάμε στο μέλλον που μας περιμένει.
Ο έρωτας πονάει. Όχι πάντα, αλλά όταν πονάει μας καθηλώνει. Σκεφτείτε όμως πόσα πράγματα μαθαίνουμε και πόσο πιο δυνατοί γινόμαστε. Ανακαλύπτουμε τις αντοχές μας, τις δυνάμεις μας και τα όρια μας. Είναι το σχολείο μας και όσο πιο καλοί μαθητές είμαστε, στο να μην επαναλάβουμε τα λάθη μας, τόσο πιο κοντά ερχόμαστε στο στόχο του να μπορούμε να διακρίνουμε τον άνθρωπο που, πραγματικά, θα μας γεμίσει συναισθηματικά.
Ο πόνος μπορεί να γίνει μια πολύ χρήσιμη και ενδυναμωτική ανάμνηση που θα λειτουργήσει ως κινητήριος μηχανισμός της βελτίωσης σας.
Μη φοβάστε να ζήσετε!
