Πριν από λίγους μήνες γνώρισα διαδικτυακά μία γλυκιά μαμά, έναν αξιόλογο άνθρωπο με τον οποίον πλέον ανταλλάζουμε κάτι πολύ παραπάνω από άρθρα για το blog της. Στην αρχή της παρείχα την επιστημονική μου γνώμη ως Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, αλλά στη πορεία αναπτύχθηκε μια σχέση μεταξύ μας που μας ώθησε να γνωριστούμε και εκτός social media. Έτσι λοιπόν σήμερα φιλοξενώ με μεγάλη χαρά την Μαμά Μαμαδοπούλου από το KidsCloud.gr η οποία μου έκανε τη τιμή να μοιραστεί τις απόψεις της ως μαμαδοblogger.
Αυτό που με απασχόλησε σαν αναγνώστης του KidsCloud.gr ήταν πως η Μαμά Μαμαδοπούλου διαχειρίζεται τη σχέση με την κόρη της εκτός διαδικτύου, μιας και τα περισσότερα άρθρα της αφορούν το παιδί. Εκείνη με το δικό της μοναδικό τρόπο, σαν να μιλάει φωναχτά, σαν να μας χάρισε μερικές σελίδες από το προσωπικό της ημερολόγιο, μας μιλά για τη δική της στάση απέναντι στη διαδικτυακή έκθεση και στο πως την αντιμετωπίζει και η μικρή.
Ιδού λοιπόν οι σκέψεις μιας digital Μαμάς!
Από την Μαμά Μαμαδοπούλου – Μαμαδοblogger @KidsCloud.gr
Ως άνθρωπος είμαι γενικά ένας heavy user των social media.
Very heavy user, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Χρησιμοποιώ το facebook από το 2007, τότε που η κόρη μου ήταν 2 ετών.
Το 2011 δημιούργησα το KidsCloud.gr, το blog μου, στο οποίο καταγράφω σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες και ένα σωρό άλλα πράγματα μέσα από τη ματιά της μαμάς.
Καταγράφω πράγματα από την καθημερινότητά μου κυρίως με το παιδί μου προσέχοντας όσο μπορώ με βάση τα δικά μου δεδομένα να μην την εκθέτω.
Από την πρώτη μέρα που αποφάσισα να «εκτεθώ» στο χώρο της κοινωνικής δικτύωσης (είτε αυτό λέγεται facebook, είτε twitter, είτε το blog μου) είχα αποφασίσει ότι δεν θα κοινοποιώ φωτογραφίες και πιο προσωπικά δεδομένα της μικρής. Δεν θέλω να αποφασίσω για εκείνη για το τι θα κοινοποιηθεί στο χώρο του διαδικτύου. Όταν μεγαλώσει, θα μπορεί μόνη της να αποφασίσει τί θα κάνει share, όπως λέμε, και θα είναι εκείνη υπεύθυνη.
Αυτό όμως είναι μια τεράααααστια συζήτηση, που δεν θα την κάνουμε τώρα.
Κάθε φορά που θα μοιραστώ στο διαδίκτυο πράγματα που έχουν σχέση με την κόρη μου το σίγουρο είναι ότι θα το επεξεργαστώ πολύ περισσότερο από ό,τι όταν αφορά κάτι μόνο για μένα.
Η ενασχόλησή μου με το blog είναι καθημερινή και βέβαια, η μικρή γνωρίζει πια και τα μέσα στα οποία προβάλλομαι και τα θέματα με τα οποία καταπιάνομαι,
Πόσο δε, όταν έχουν να κάνουν με την ίδια.
Τα τελευταία χρόνια είναι φορές που με ρωτάει αν θα δημοσιοποιήσω κάποια στιγμή μας, κάποιο συμβάν ή κάποια συζήτησή μας. Κάποιες φορές η διάθεση πίσω από την ερώτησή της μπορεί να είναι για να μην δημοσιοποιήσω κάτι ή το ακριβώς αντίθετο, γιατί νιώθει ότι κάποια στιγμή μας αξίζει να τη μοιραστώ.
Εννοείται ότι τις περισσότερες φορές που έχω εγώ πρόθεση να κάνω κάποια κοινοποίηση σε σχέση με την ίδια, τη ρωτάω πριν. Τα πράγματα είναι πιο ελεύθερα και άνετα για μένα, όταν το θέμα μου είναι οι προσωπικές μου σκέψεις και τα δικά μου συναισθήματα.
Η επιθυμία της στο να δημοσιεύσω μια εικόνα ή κάτι που είπε, είναι για να το δουν οι δικοί μας άνθρωποι (οι θείοι της, η νονά της, η κολλητή μου φίλη) και να μοιραστούν τη στιγμή.
Όταν θα μου κάνει κάποιο αστείο, να το μάθουν κι εκείνοι, όταν θα χαρεί με το μπουκέτο λουλούδια που θα της χαρίσει η γιαγιά, να μοιραστεί τη χαρά της.
Δεν με ρωτάει αν η φωτογραφία πήρε πολλά like, αλλά ‘Το είδε η νονά; Έγραψε κάτι ο θείος;’
Το βλέπει ως μέσο επικοινωνίας και το διασκεδάζει όταν κάποιες φορές της μεταφέρω κάποια από αυτά που γράφονται.
Έχει τη δυνατότητα να διαβάσει άρθρα από το blog, αλλά την ώρα που έχει στη διάθεσή της τον υπολογιστή, προτιμά να τον ξοδεύει στα παιχνίδια του Monster High και στα video με τα Χελωνονιντζάκια.
Όταν κάποια στιγμή τη ρώτησα ‘Δεν έχεις περιέργεια τι γράφω στο blog;’ Η απάντηση που πήρα ήταν αποστομωτική;
«Ξέρω τι γράφεις. Γράφεις ότι με αγαπάς. Ε, αυτό το ξέρω! Πρέπει να το διαβάσω;»
Ήταν ίσως η μόνη φορά που έγινα τόσο ευτυχισμένη που κάποιος δεν διαβάζει το blog μου.
Όταν μεγαλώσει θα το διαβάζει, για να θυμάται τις στιγμές.
Όπως κάνω εγώ τώρα, όταν ανατρέχω σε καταγραφές στιγμών μας 3 χρόνια πριν.
Αυτή τη στιγμή όμως η δική μου ενασχόληση με τα social media και δη με το blog μου για την ίδια είναι απλά μια προσωπική μου δραστηριότητα (όπως και είναι πραγματικά).
Το γεγονός ότι έχω επιλέξει να αρθρογραφώ με ψευδώνυμο κρατά μία απόσταση των πραγμάτων από την ίδια.
Τι εννοώ;
Καταρχήν, οι φίλοι και οι συγγενείς που γνωρίζουν για το blog ξέρουν ότι αυτή η καταγραφή είναι ουσιαστικά προσωπική κατάθεση ψυχής και δεν την εμπλέκουν σε συζητήσεις παρά ελάχιστες φορές.
Η ανωνυμία επίσης κρατά μακριά σχόλια και συζητήσεις και από γνωστούς ή αγνώστους που τη συναντούν.
Αυτή η κατάσταση με κάποιο τρόπο την κρατά μακριά από τη δική μου επικοινωνία.
Για την ώρα.
Όταν μεγαλώσει μπορεί να είναι όλα αλλιώς.
Σίγουρα θα είναι όλα αλλιώς.
