Από την Ίρις Κρέμερ – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Πολλοί γονείς αναρωτιούνται αν είναι φυσιολογικό το παιδί τους να κλαίει στην πόρτα του σχολείου, του σχολικού ή φεύγοντας από το σπίτι για το παιδικό σταθμό, ζητώντας τη μαμά του και επιμένοντας ότι δε θέλει να πάει σχολείο. Μάλιστα, γονείς που δεν έχουν άλλο παιδί φοβούνται πως μόνο το δικό τους έχει τέτοιες αντιδράσεις και τρομοκρατούνται αγωνιώντας για το τι του συμβαίνει, πιστεύοντας πως το δικό τους παιδί είναι η εξαίρεση στο κανόνα.
Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας και ιδίως οι πιο μικρές ηλικίες του παιδικού σταθμού, δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα καθώς βρίσκονται ακόμα σε μία αναπτυξιακή φάση που έχουν έντονη την αίσθηση της εγκατάλειψης. Σκεφτείτε το! Ένα παιδί που εξαρτάται ακόμα σε πολύ μεγάλο ποσοστό από τους γονείς του για τις βασικές του ανάγκες και που συνήθως περνά τις περισσότερες ώρες της ημέρας μαζί με την μαμά ή τον μπαμπά, ξαφνικά του ανακοινώνεται ότι θα πάει σε ένα σχολείο με άλλα παιδάκια αλλά χωρίς γονείς. Για ένα παιδί είναι σαν να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του και να μπαίνει σε κίνδυνο όλη του η ύπαρξη! Χρειάζεται χρόνο να συνηθίσει την καινούρια καθημερινότητα που δε συμπεριλαμβάνει την φροντίδα και τη παρουσία των γονιών του για κάποιες ώρες, αλλά τη παρουσία άλλων ενήλικων προσώπων (δασκάλες) που θα φροντίσουν για αυτό, αλλά παράλληλα θα φροντίζουν και για άλλα 10 παιδάκια. Άρα, το παιδί έχει να συνηθίσει
• την απουσία των γονιών του
• τον φόβο της εγκατάλειψης από τους γονείς του
• την προσαρμογή σε μια κοινωνική ομάδα (από το άτομο στην ομάδα, το σύνολο)
• το μοίρασμα αντικειμένων
• το μοίρασμα των συναισθημάτων και του χρόνου της δασκάλας του που δεν την έχει σε αποκλειστικότητα όπως θα ήθελε, αντικαθιστώντας έτσι την φιγούρα της μαμάς που του λείπει.
Όπως καταλαβαίνεται για ένα παιδάκι είναι πολλά αυτά που πρέπει να μάθει να αντιμετωπίζει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε μπορεί. Ο χρόνος που χρειάζεται το κάθε παιδί για να προσαρμοστεί και να νιώσει ασφάλεια είναι διαφορετικός και συναρτάται επίσης από την δουλειά που κάνουν οι γονείς στο σπίτι. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει πάντα να μιλάτε με το παιδί σας, να ακούτε τις αγωνίες του για την καινούρια κατάσταση που ζει και να του επιβεβαιώνετε όσες φορές κι αν χρειαστεί ότι θα είστε πάντα εκεί για να το πάρετε από το σχολείο, από τη στάση του σχολικού, στο σπίτι.
Η επανάληψη που θα βιώσει το παιδί ξανά και ξανά θα το βοηθήσει να αποβάλει το άγχος αποχωρισμού από εσάς, θα αρχίσει να συνηθίζει την καινούρια του καθημερινότητα κι έτσι με τον καιρό θα σταματήσει να κλαίει και να αρνείται να πάει στο σχολείο. Σημαντικό είναι να είστε συνεπείς σε αυτά που υπόσχεστε ώστε να του δημιουργήσετε την αίσθηση σταθερότητας και ασφάλειας σε αυτά που λέτε.
