Από την Ίριδα Κρέμερ – Συμβουλευτική Ψυχολόγος
Την τελευταία πενταετία συναντώ ολοένα και πιο συχνά ζευγάρια που ζουν σε άλλες πόλεις, άλλες χώρες. Ένα νέο ζευγάρι που επιλέγει να ζει σε μία μορφή απόστασης λόγω εργασιακών επιλογών, θα τολμούσα να πω ότι έχει και μία ρομαντική πλευρά καθώς κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι η απόσταση δε κατάφερε να τους χωρίσει και επιμένουν στην σχέση τους σθεναρά. Η άλλη πλευρά του νομίσματος βέβαια, δείχνει ένα ζευγάρι που δεν αλλοιώνει τη σχέση του με την τριβή της καθημερινότητας κι έτσι παραμένει η έλξη ζωντανή. Κανείς όμως, ούτε οι ίδιοι, δεν γνωρίζουν πως θα ήταν η ζωή τους αν ζούσαν την κάθε μέρα μαζί.
Μία σχέση χωρίς παιδιά είναι αναμφισβήτητα πιο εύκολα διαχειρίσιμη ακόμα και όταν υπάρχει απόσταση ή λιγότερος κοινός χρόνος για το ζευγάρι. Αυτό που με εντυπωσιάζει τα τελευταία χρόνια είναι οι οικογένειες που ζουν χωριστά. Γυναίκες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνες τους στην Ελλάδα και σύζυγοι που ταξιδεύουν ακατάπαυστα ή ζουν μόνιμα σε μια άλλη χώρα με κάποια Σαββατοκύριακα επισκέψεων το μήνα στο σπίτι τους. Προσωπικά θαυμάζω αυτά τα ζευγάρια, αυτούς τους γονείς, που κυρίως κατ’ ανάγκη λόγω της οικονομικής κρίσης και της απώλειας της δουλειάς τους, επέλεξαν τη δύσκολη λύση της εξ αποστάσεως οικογένειας. Γιατί δε μιλάμε για μία σχέση εξ αποστάσεως αλλά για μία οικογένεια εξ αποστάσεως, όπου η μητέρα, εργαζόμενη ή μη, μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της, κοιμάται και ξυπνάει μόνη της με τα παιδιά της και παράλληλα βιώνει την έλλειψη του συντρόφου της από συναισθηματική αλλά και υποστηρικτική πλευρά στο μεγάλωμα των παιδιών. Παράλληλα ο άντρας ζει μακριά από τα παιδιά του, χάνει στιγμές από την ανάπτυξη τους και φυσικά βιώνει κι εκείνος την έλλειψη της συντρόφου του. Μία γυναίκα που ζει την μονογονεϊκή ζωή. Ένας άντρας που ζει μακριά από τη σύντροφο και τα παιδιά του με μόνη ελπίδα να χαρεί την αγάπη και την συντροφικότητα μερικά Σαββατοκύριακα το μήνα, που μοιάζουν πολύ μικρά για να χωρέσουν όλα όσα θα ήθελε να κάνει με την οικογένεια και τους φίλους του.
Μπορεί άραγε να ζήσει μια οικογένεια υπό αυτές τις συνθήκες; Η εποχή δείχνει να υπάρχει η ανάγκη και άλλωστε, αν το να καλοσκεφτούμε, δεν είμαστε η μόνη γενιά που αναγκάζεται να ζουν οι οικογένειες χώρια. Είναι όμως σημαντικό το ζευγάρι να μπορεί να έχει καλή συνεννόηση και κυρίως κατανόηση ο ένας προς τις ανάγκες του άλλου.
Στη προκειμένη περίπτωση είναι σημαντικό οι σύντροφοι και γονείς να δώσουν αρκετή προσοχή στα εξής:
- Συνεχή ενημέρωση προς τον απόντα γονιό για τα καθημερινά σημαντικά γεγονότα στη ζωή των παιδιών αλλά και της συντρόφου ώστε να έχει γνώση στην επιστροφή του για τυχόν αλλαγές ή νέα δεδομένα που έχουν προκύψει.
- Σημαντικός ο διάλογος της μητέρας με το πατέρα για ζητήματα και διλήμματα που αφορούν τα παιδιά τους. Αυτό βοηθά τον πατέρα να νιώθει πιο ενεργός στην ζωή των παιδιών του και τις σημαντικές αποφάσεις για αυτά, ενώ παράλληλα η μητέρα δε νιώθει μόνη και ακούει μια δεύτερη γνώμη στις επιλογές που πρέπει να κάνει καθημερινά.
- Έκφραση συναισθημάτων του ζευγαριού ο ένας προς τον άλλον και έκφραση επιθυμιών που μπορούν να γίνουν στόχοι για τις επόμενες μέρες όπου ο σύντροφος επιστρέφει σπίτι.
- Ισορροπημένος χρόνος μεταξύ παιδιών και ζευγαριού όταν ο πατέρας επιστρέφει στην βάση. Τα παιδιά πολλές φορές δείχνουν να πρέπει να είναι προτεραιότητα και δικαίως, όταν ο ένας γονιός λείπει αρκετά και συχνά. Όμως δε πρέπει να ξεχνάμε ότι αν οι γονείς δεν είναι καλά μεταξύ τους δεν μπορούν να λειτουργήσουν σωστά και να μεγαλώσουν εν ηρεμία τα παιδιά τους. Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι πρέπει το ζευγάρι να μην ξεχνάει τη σχέση του και να αφιερώνει χρόνο σε αυτήν τακτικά.
