Από την Ίρις Κρέμερ – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Η μητέρα είναι μία βασική φιγούρα στη ζωή των παιδιών της αλλά και στη σχέση των παιδιών με τον πατέρα τους. Είναι εκείνη που με την κουβέντα, την αγάπη και την τρυφερότητα της μπορεί να βοηθήσει, να διευκολύνει και να χτίσει σχέσεις ή αντίστοιχα να τις εμποδίσει μέσα στην οικογένεια.
Η μαμά, το παιδί και ο μπαμπάς
Με τον ερχομό ενός παιδιού, ειδικά του πρώτου, ο άντρας πολύ συχνά νιώθει απομονωμένος, αποξενωμένος και δίχως ρόλο μέσα στη καινούρια κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Πλέον δεν είναι οι δυο τους, είναι οι τρεις τους, είναι οικογένεια. Ο πατέρας μη μπορώντας να αντιληφθεί το δέσιμο της μητέρας με το παιδί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά και την ανάγκη της να φροντίσει το βρέφος αφιερώνοντας το πρώτο καιρό την προσοχή της αποκλειστικά σε εκείνο, αισθάνεται άχρηστος και ανήμπορος να προσφέρει, πέρα ίσως από την οικονομική στήριξη. Είναι φυσιολογικό απέναντι σε ένα τόσο ισχυρό δεσμό μητέρας–παιδιού να νιώθει παράταιρος και ακόμα και να ζηλεύει, συνειδητά ή ασυνείδητα, την φροντίδα που απορροφά το παιδί του από τη σύντροφό του, που μέχρι χθες είχε την προσοχή της αποκλειστικά εκείνος
Αυτό δε συμβαίνει στην ίδια ένταση με όλους τους άντρες όταν γίνονται μπαμπάδες, αλλά είναι κάτι που τους απασχολεί και τους προβληματίζει. Αυτή η αίσθηση τους απομακρύνει, άθελα τους, από το παιδί τους. Είναι λοιπόν στο χέρι της μητέρας να χτίσει αυτή τη σχέση και να φέρει τον πατέρα στο ρόλο του, κάνοντας εκείνη λίγο πίσω κάποιες στιγμές και ωθώντας έτσι το πατέρα να αναλάβει περισσότερες ευθύνες απέναντι στο παιδί του, κάτι που θα τους φέρει πιο κοντά.
Ο εργαζόμενος μπαμπάς
Στην περίπτωση που ο μπαμπάς εργάζεται πολλές ώρες και επιστρέφει σπίτι λίγο πριν κοιμηθούν τα παιδιά, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν περνάει χρόνο με τα παιδιά του, ενώ η μητέρα μοιράζεται όλη την ημέρα μαζί τους, ή έστω το μεγαλύτερο μέρος εάν εργάζεται για κάποιες ώρες και επιστρέφει νωρίτερα σπίτι.
Αυτά τα δεδομένα καθιστούν αυτομάτως την μητέρα ως μια πιο οικεία φιγούρα προς τα παιδιά, που ενδεχομένως να την προτιμούν ακόμα και τις ώρες που ο πατέρας βρίσκεται στο σπίτι. Είναι φυσιολογικό ένα παιδί και ειδικά προσχολικής ηλικίας, να έχει προσκόλληση στη μητέρα του όταν στο μυαλό του είναι η μόνη που ουσιαστικά υπάρχει στη ζωή του.
Εδώ η μητέρα, πάλι ως διαμεσολαβήτρια, πρέπει να δώσει χώρο και χρόνο στον πατέρα να αναπτύξει τη σχέση του με τα παιδιά, έστω κι αν η δυνατότητα υπάρχει μόνο τα Σαββατοκύριακα και κάποιες ώρες μέσα στην εβδομάδα (π.χ. να διαβάσει ένα παραμύθι στο παιδί πριν κοιμηθεί, να μιλήσουνε στο κρεβάτι του παιδιού για τις σκέψεις της ημέρας).
Ο πατέρας ως πρότυπο
Ο πατέρας είναι το πρότυπο του γιου του. Τα αγόρια έχουν ανάγκη να ταυτιστούν με το μπαμπά και ειδικά αν ο πατέρας εργάζεται πολλές ώρες και το παιδί τον στερείται.
Η μητέρα πρέπει να προωθήσει αυτή τη σχέση με τον μπαμπά και να δίνει χώρο, όποτε δοθούν οι ευκαιρίες, να κάνουν τα αγόρια δραστηριότητες μαζί. Από το να πηγαίνει το παιδί με τον πατέρα του στο πάρκο μέχρι να παίξουν ένα παιχνίδι στο σπίτι μαζί ή να του μάθει ποδήλατο/ποδόσφαιρο, ή να βγούνε βόλτα για δουλειές μαζί.
Ειδικά αν υπάρχει θέμα «αδυναμίας» από τον πατέρα προς την κόρη και από τη μητέρα προς το γιο, τότε είναι που χρειάζεται περισσότερη προσοχή στο μοίρασμα του χρόνου ανάμεσα στους γονείς με τα παιδιά ώστε να υπάρχει ισορροπία.
