Από την Ίριδα Κρέμερ – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Στον απόηχο της γιορτής της μητέρας το μυαλό μου άρχισε να ταξιδεύει σε σκέψεις του παρελθόντος, για τη σχέση της μητέρας με την κόρη. Γιατί η μητέρα είναι μητέρα αλλά είναι και κόρη κι ας έχει και παιδί. Οι ρόλοι δε σταματούν ποτέ.
Ήμουν 15 χρονών όταν αρρώστησε η γιαγιά μου και η μητέρα μου έτρεχε κοντά της σε κάθε ευκαιρία. Είχα πολύ μοναξιά και τότε δε μπορούσα να κατανοήσω το βάρος της κατάστασης και το πόνο που ένιωθε η μητέρα μου. Σκεπτόμενη λοιπόν τις θυσίες και όλα αυτά που μου έχει προσφέρει, κατάλαβα μέσα μου πως ένιωσε εκείνη όταν έβλεπε τη μαμά της να φεύγει σιγά σιγά από κοντά της.
Ήταν Πάσχα όταν αρρώστησε και γνωρίζαμε όλοι ότι ήταν θέμα χρόνου. Έβλεπα τη μαμά μου που προσπαθούσε να κρατήσει τη μητέρα της στη ζωή και να της προσφέρει όλη την αγάπη και την φροντίδα που της είχε προσφέρει εκείνη. Κοιτώντας πίσω συνειδητοποίησα ότι η μητέρα μπορεί να αποποιηθεί τον ρόλο της μπροστά στο δέος του θανάτου της δικής της μητέρας. Η μητέρα μου ήταν κόρη, δεν ήταν μόνο η μαμά μου, κι αυτό είναι κάτι που δε ξεχνιέται ούτε διαγράφεται από το συναισθηματικό κόσμο ενός ανθρώπου όσο κι αν μεγαλώσει. Το πένθος της ήταν δυνατό και απολύτως φυσιολογικό. Μου ήταν δύσκολο όμως να κατανοήσω και να αποδεχθώ ότι η μητέρα μου δεν ήταν εκεί για μένα την στιγμή που εγώ ήμουν έφηβη, μία εγωιστική περίοδο στη ζωή κάθε ανθρώπου. Τώρα πια έχοντας μεγαλώσει και πλησιάζοντας πιο κοντά στο ρόλο της μητέρας μου νιώθω συγκίνηση και χρέος για την αγάπη και την τρυφερότητα που μου προσέφερε.
Η μητέρα είναι σύμβολο ζωής και δε παύει ποτέ να υπάρχει ακόμα και μετά θάνατον. Είναι κρυμμένη σε μία γωνιά του μυαλού μας και βγαίνει από εκεί όποτε το δικό μας κριτήριο κλονίζεται και δεν είναι σταθερό. Όποτε νιώθουμε αστάθεια στις απόψεις μας και αναζητούμε την πιο σίγουρη και άνευ όρων & προϋποθέσεων συμβουλή, ανατρέχουμε στη φωνή της μάνας. Όταν αυτή χαθεί από κοντά μας η αποδοχή αυτού του γεγονότος είναι σκληρή και κλονίζει όλη μας την ύπαρξη. Οι ρίζες μας ξεριζώνονται και εμείς προσπαθούμε να επαναπροσδιορίσουμε σε ένα νέο ρόλο τον εαυτό μας που μοιάζει σαν να μην έχει ρίζες, βάση, μια και ο άνθρωπος που μας έφερε στη ζωή δεν υπάρχει πια κοντά μας.
Υπάρχουν φορές που ακόμα δυσκολεύομαι να είμαι εκεί για εκείνην τις στιγμές που μπορεί να με χρειάζεται. Παλεύω όμως να ισορροπήσω όλα τα κομμάτια τα ζωής μου και να προσφέρω στην μητέρα μου την μητρότητα που μου προσέφερε εκείνη. Την αγάπη, την προσοχή και την στοργή που όλοι έχουμε ανάγκη όποια ηλικία και φάση ζωής κι αν διανύουμε.
Μεγαλώσαμε αλλά η μητέρα μας δε θα πάψει να είναι μαμά μας, ούτε εμείς κόρες ή γιοι. Η σχέση αλλάζει, διαμορφώνεται στην ενήλικη σχέση που πρέπει να έχει ο γονιός με το παιδί του.
Μην απομακρύνεστε από τις ρίζες σας και μην αδιαφορείτε για αυτές. Είναι το σημείο αναφοράς μας που μια μέρα μοιραία δε θα υπάρχει πια στη ζωή. Μάνα είναι μόνο μία!
