Αλεξία Ζαραδούκα ‘Ξεκίνησα άφραγκη αλλά με τέλεια παπούτσια!’

Από την Αλεξία Ζαραδούκα – Fashion Blogger

Το κείμενο αυτό δεν απευθύνεται σε εσένα που έχεις βολέψει την ευθυνοφοβία σου καμουφλαρισμένη πίσω από την δικαιολογία της κρίσης στην Ελλάδα. Που θεωρείς ότι για την κατάσταση που βρισκόμαστε φταίνε κάποιοι άλλοι, πως τα πράγματα θα φτιάξουν από μόνα τους και τότε μπορείς να σταματήσεις την παύση που έχεις κάνει στην ζωή σου και να την πιάσεις πάλι από εκεί που την άφησες. Και είσαι οκ με αυτό. Κανείς δεν μπορεί να σε κατακρίνει επειδή κάνεις κάτι που σου αρέσει.

Αυτό το κείμενο απευθύνεται σε εσένα που κάτι δεν σου αρέσει στην καθημερινότητά σου, που υπάρχει μια υποψία νέας ιδέας και μια μικρή ελπίδα για τη δημιουργία κάτι νέου αλλά παράλληλα κάτι που “κρατάει”. Απευθύνεται σε εσένα που- ακόμη δεν το ξέρεις αλλά- βρίσκεσαι λίγο πριν σου συμβεί κάτι υπέροχο.

;!

Φυσικά και θα σε καθυστερήσω από το να σου πω “τι είναι αυτό το υπέροχο”.
Κάνω με θράσος “κατάχρηση εξουσίας” των λέξεων που έχω περιθώριο να γράψω σε αυτό το κείμενο.
Θύμωσες.
Σε καλό δρόμο είσαι.

Κι εγώ θύμωνα όταν δεν με βοηθούσαν οι γύρω μου και μου έβαζαν σπαζοκεφαλιές, σχετικά με την ζωή, που έπρεπε να λύσω. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι για να βρω τι πραγματικά φταίει έπρεπε να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Να δώσω στον εαυτό μου αυτό που του αξίζει. Δεν ήξερα πως. Αλλά θα το έβρισκα και πάει τελείωσε.
Θα σου τα πω εν συντομία- κάποιοι που έχουν ακούσει το story το θεωρούν ενδιαφέρον- εγώ πάλι δεν μπορώ να κρίνω γιατί τότε το έβρισκα τρομακτικό.

Το story περιλαμβάνει αποχώρηση από την γονεϊκή εστία (άφραγκη αλλά με τέλεια παπούτσια, χα!), απόλυση από την δουλειά μου (το λες και bad timing) και πλήρη άρνηση να ασχοληθώ με οτιδήποτε θα με αποπροσανατόλιζε από τον στόχο μου. Να εισχωρήσω στον χώρο του marketing και της επικοινωνίας. Αυτό που σπούδασα και λάτρευα! Πολλοί έλεγαν ότι έπρεπε να αρχίσω “να έχω επαφή με την πραγματικότητα” γιατί δεν είχα καμία γνωριμία στον χώρο τότε και μάλλον θα έτρωγα τα μούτρα μου. Εγώ σκεφτόμουν, ότι στα 15 μου δούλευα στην λαϊκή αγορά παράλληλα με το σχολείο γιατί ήθελα να έχω το δικό μου χαρτζιλίκι μόνη μου- οι γονείς μου δεν με άφηναν να δουλέψω σε καφετέρια, ευτυχώς, γιατί ο “δρόμος”, ειδικά του Μενιδίου ήταν μεγάλο σχολείο- τώρα θα κωλώσω;
Σκέφτηκα πως το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να μανατζάρω εγώ η ίδια τον εαυτό μου, μιας και το είχα διδαχθεί. Αποφάσισα να δημιουργήσω το blog μου, Miss Bloublou, που εξελίχθηκε σε πηγή των εσόδων μου και σε ένα ακόμη μεγάλο σχολείο. Θα έκανα τις απαραίτητες γνωριμίες από το blog και θα πετύχαινα το όνειρό μου και πάει τελείωσε και ας μην ήξερα ακόμη τον τρόπο. Πρέπει να σου πω ότι πέρασαν αρκετοί μήνες που το ψυγείο μου είχε μόνο χυμό- νερό- κρασί (τα απαραίτητα) αφού τα χρήματά μου δεν μου έφταναν και αρνούμουν να ζητήσω την οποιαδήποτε βοήθεια από τους δικούς μου. Δική μου απόφαση ήταν όλο αυτό. Ένιωθα ότι έπρεπε να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Τα τοστ πήγαιναν σύννεφο. Εγώ όμως συνέχισα με πείσμα. Δεν είχα τίποτα να χάσω άλλωστε, μόνο μερικά κιλά.

Συνάντησα πολλές αναποδιές. Έμαθα να διακρίνω τα ψεύτικα χαμόγελα, να διαβάζω πίσω από τις λέξεις, να ερμηνεύω τα βλέμματα και την γλώσσα του σώματος (και ας μην το έδειχνα ποτέ), πότε πρέπει να δείχνω αφελής και να αφήνω τις προσβολές να πέφτουν κάτω, να ξέρω επακριβώς, εξαρχής, πως θα καταλήξει κάθε “Έρωτας” που έπεφτε στον δρόμο μου, χωρίς αυτό να σταθεί εμπόδιο για να μπω στην διαδικασία- κι ας πληγωνόμουν- και να επωφεληθώ γνωρίζοντας λίγο περισσότερο τον εαυτό μου μέσα από αυτό κάθε φορά. Έμαθα πως το να γίνεις Lady στην καθημερινή ζωή, είναι πολύ πιο δύσκολο από κάθε μάθημα στο πανεπιστήμιο. Σκόνταψα άπειρες φορές, σηκώθηκα ακόμη περισσότερες. Άνθρωποι με εκμεταλλεύτηκαν (όλα στο πρόγραμμα είναι, μπορεί να το κάνεις και εσύ κάποια στιγμή, έστω και άθελά σου), έκλαιγα με λυγμούς σχεδόν κάθε βράδυ από τις δυσκολίες, την μοναξιά, την αδικία αλλά το πρωί, έσφιγγα τα δόντια, ψηλά το κεφάλι και ξανά πάλι από την αρχή, σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Και ξαφνικά, ήρθε η στιγμή που οι κόποι μου απέδωσαν καρπούς και τράβηξα το ενδιαφέρον γνωστής εταιρείας ομορφιάς η οποία μου προσέφερε την θέση της Υπεύθυνης Marketing. Ω Θεέ μου! Άλλο σχολείο αυτό. Και έπειτα όλα πήραν το δρόμο τους έτσι όπως έπρεπε: Με αναποδιές και λάθη. Που αγαπώ, γιατί έμαθα τόσα πολλά μέσα από αυτά. Αλλά και με πολλή αγάπη. Τόση, που μετά ο δρόμος ήταν ανοιχτός.

Έμαθα πως ότι θες πολύ, δεν σου έρχεται από μόνο του.
Πρέπει να το κυνηγήσεις.

Τώρα, κοιτάω πίσω-αυτό το λίγο- και δεν μπορώ να σου περιγράψω την συγκίνησή μου.

Έχω πολύ δρόμο ακόμη και άλλες κορυφές να κατακτήσω και να ξανά φάω πολλές φορές τα μούτρα μου μέχρι εκεί. Και πολύ το γουστάρω!

Εσύ τι περιμένεις; Τι φοβάσαι; Ότι δεν θα τα καταφέρεις; Μήπως απογοητεύσεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου; Μήπως ανακαλύψεις ότι, τελικά, δεν είσαι άξια για αυτό που ήθελες; Εκεί είναι η παγίδα. Διεκδικούμε όσα πιστεύουμε ότι αξίζουμε. Μπορείς, δεν είσαι η πρώτη. Δεν θα ανακαλύψεις τον Άρη, το έκαναν άλλοι πριν από εσένα.

Θα ανακαλύψεις όμως έναν υπέροχο κόσμο. Τον δικό σου.

Και να σου πω και κάτι; Έστω ότι πάνε όλα θεόστραβα.

Ε και;

(*Μόνο αν μπορείς προσπάθησε να αποφύγεις να εγκαταλείψεις τα φαγητά της μαμάς. Αν πάλι όχι, έχω ένα σωρό προσπέκτους από delivery να σου δώσω.)