Από την Ίριδα Κρέμερ – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Νιώθω βαθιά θλίψη. Θλίψη για το παιδί που χάθηκε, θλίψη για την οικογένεια του. Θλίψη για τους συμφοιτητές του που του ασκούσαν ψυχική βία. Θλίψη για τους εργαζόμενους της σχολής. Θλίψη για το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Θλίψη για την κοινωνία την οποία διαμορφώνουμε καθημερινά όλοι μας!
Οι ειδικοί ψυχικής υγείας στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως, μιλούν διαρκώς για τη σημασία και την βαρύτητα των προτύπων που έχουν τα παιδιά και πως αυτά τα διαμορφώνουν. Τα βασικά και κύρια πρότυπα κάθε παιδιού είναι οι γονείς του. Μετά οι εκπαιδευτικοί που θα περάσουν από την σχολική και φοιτητική του πορεία και πολύ συχνά σε κοινωνικό επίπεδο οι φίλοι του που ενδεχομένως τους θαυμάζει για την δύναμη τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ο καθένας χώρια και όλοι μαζί, είναι υπεύθυνοι για να διαμορφώσουν έναν υγιή και ισορροπημένο άνθρωπο που θα έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει και να γνωρίζει πώς να διαχειριστεί οτιδήποτε του συμβεί στη ζωή του.
Οι γονείς θέτουν τις βάσεις για το συναισθηματικό κόσμο του παιδιού τους και για να του μάθουν να αμύνεται και να προστατεύεται. Να μπορεί να νιώθει δυνατός αλλά και να μη φοβάται να αναγνωρίσει την αδυναμία του και να ζητήσει βοήθεια. Όταν οι ίδιοι οι γονείς ασκούν πίεση ενώ βλέπουν ότι το παιδί τους δεν μπορεί να αντέξει, τότε γίνονται οι κύριοι ηθικοί αυτουργοί όχι μόνο στην περίπτωση της αυτοκτονίας του παιδιού τους, αλλά και την περίπτωση που το παιδί τους μεγαλώσει ως ένας ενήλικας που έχει μάθει να σκύβει το κεφάλι, να θεωρεί ότι δεν έχει από πουθενά στήριξη και κανένας δεν το αγαπάει πραγματικά ώστε να τον ακούσει, να τον πονέσει και αυτό «χτυπά» ακαριαία την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση του που με τη σειρά τους θα διαμορφώσουν το παιδί αυτό σε έναν αυριανό φοβισμένο, καταπιεσμένο και ευνουχισμένο σύζυγο, πατέρα, φίλο, εργαζόμενο.
Επίσης οι γονείς είναι οι κύριοι υπεύθυνοι και τα δυνατότερα πρότυπα που θα διδάξουν στα παιδιά τους ότι η σωματική και συναισθηματική βία δεν είναι ούτε παιχνίδι για να περνάμε την ώρα μας, ούτε το μέσο για να επιβάλουμε τη γνώμη μας στους άλλους, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Πως το καταφέρνουν αυτό οι γονείς; Μέσα από τις ίδιες τους τις πράξεις! Όταν το παιδί βλέπει το γονιό να χρησιμοποιεί σκληρή και προσβλητική γλώσσα προς το γείτονα επειδή τον ενόχλησε η μουσική του, τότε ο γονιός δίνει το λάθος πρότυπο. Όταν οι γονείς χειροδικούν απέναντι στα ίδια τους τα παιδιά ή/και μεταξύ τους, τότε μαθαίνουν στο παιδί τους πόσο καθημερινό, απολύτως επιτρεπτό και εύκολο είναι να χρησιμοποιείς την σωματική βία για να επιβάλεις αυτό που εγωιστικά επιθυμείς χωρίς να σκεφτείς τις ανάγκες των γύρω σου.
Και θα μου πείτε οι άνθρωποι που μεγαλώνουν σε απομονωμένα χωριά και πάνω στα βουνά και μαθαίνουν την επίθεση ως άμυνα για να προστατεύσουν τη ζωή τους και δεν έχουν κοινωνικές επαφές αρκετές ώστε να κατανοήσουν πως είναι η καθημερινότητα πέρα από τα βασικά ένστικτα επιβίωσης, πως θα μπορέσουν να προσαρμοστούν και να είναι ίσοι σε μία άλλη από αυτούς καθημερινότητα;
Και εδώ έρχεται η κοινωνική πρόνοια. Εκεί που ο γονιός σταματά να έχει τη δυνατότητα, την γνώση, την εμπειρία να διδάξει, να οριοθετήσει, να αγκαλιάσει το παιδί του, πρέπει να έρχεται η κοινωνική πρόνοια που θα προσφέρει μέσα από κατάλληλους και εκπαιδευμένους ανθρώπους την στήριξη, την παιδεία και την κοινωνική μόρφωση που χρειάζεται η κάθε κοινωνική ομάδα για να λειτουργεί ομαλά και ισορροπημένα.
Δε θα ήταν δυνατόν οι γονείς του Βαγγέλη να μπορέσουν να κατανοήσουν τον Γολγοθά του γιου τους όταν μπροστά τους υψωνόταν το τεράστιο τοίχος ενός κοινωνικού ‘πρέπει’ του να τα καταφέρει το παιδί τους και να γυρίσει το συντομότερο σπίτι του για να τους κάνει περήφανους και ενδεχομένως να πάει την οικογένεια οικονομικά και κοινωνικά παρακάτω. Δεν θα ήταν επίσης δυνατόν να κατανοήσουν οι γονείς των παιδιών που ασκούσαν ψυχολογική και σωματική βία, άρα και τα ίδια τα παιδιά, την βαρύτητα των πράξεων τους όταν ενδεχομένως και οι ίδιοι μεγαλώσανε σε ένα χωριό που ο δυνατότερος ήταν αυτός που πάντα χάραζε τη πορεία για όλους και όλοι έπρεπε να ακολουθήσουν μέσα από «βασανιστήρια» εντός και εκτός της οικογενείας.
Σε αυτό λοιπόν το σημείο, όταν μια ομάδα νέων με διαφορετικές προσλαμβάνουσες και αντιλήψεις συναντιούνται σε ένα κοινό, δημόσιο, κρατικό περιβάλλον, τότε το κράτος, οι ειδικοί της παιδείας, οι καθηγητές/δάσκαλοι και οι διοικητικοί υπάλληλοι του ιδρύματος αυτού, οφείλουν να παρέχουν στα παιδιά αυτά την κατάλληλα στήριξη και παιδεία μέσα από ανθρώπους καταρτισμένους όπως ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, ακόμα και απόφοιτους της σχολής που έχουν να καταθέσουν την δική τους εμπειρία για τα χρόνια της φοιτητικής τους ζωής.
Όπως πολύ σωστά διάβασα σε μία ειδησεογραφική σελίδα, ο υπεύθυνος δεν είναι ένας, αλλά πολλοί μαζί. Και όσο πιο σύντομα το καταλάβει η κοινωνία αλλά και οι κρατικοί, κοινωνικοί φορείς τόσο πιο πιθανό θα είναι να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα ψυχικής και σωματικής βίας στις οικογένειες, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και σε οποιοδήποτε κοινωνικό περιβάλλον.
Γονείς αγαπάτε τα παιδιά σας! Φροντίστε τα! Ακούστε τα! Αν δεν γνωρίζετε τι να κάνετε ζητήστε τη βοήθεια ενός ειδικού, μην επαναπαύεστε στην άγνοια σας! Η ζωή του παιδιού σας αξίζει περισσότερο από κάθε κοινωνικό πρέπει!
