Από την Ίριδα Κρέμερ – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Μπορεί ο τίτλος να σας ακούγεται ρατσιστικός. Όχι δεν υπονοώ ότι δεν έχουμε όλοι δικαίωμα να γίνουμε γονείς. Εξίσου όμως έχουν και όλα τα παιδιά του κόσμου το δικαίωμα να έχουν σωστούς γονείς.
Τι θα πει σωστός γονιός;
Σε καμία περίπτωση δε μπορούμε να βάλουμε κανόνες για το ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος (εξάλλου το περιβάλλον, η κουλτούρα που μεγαλώνει ένα παιδί καθορίζει και τον τρόπο που επιλέγουν οι γονείς να τα διαπαιδαγωγήσουν) να μεγαλώσει ο γονιός το παιδί του. Θα ήταν λάθος να πούμε ότι σε όλα τα σημεία του πλανήτη τα παιδιά πρέπει να διαπαιδαγωγούνται με τον ίδιο τρόπο, τουλάχιστον σε κάποια πράγματα. Υπάρχουν όμως κάποια βασικά στοιχεία που πρέπει να χαρακτηρίζουν έναν γονέα για να μπορεί να αποκαλείται και γονέας.
Οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου είναι τροφή, στέγη και περίθαλψη. Ναι, αυτές είναι και οι βασικές ανάγκες που οφείλει ένας γονιός να καλύπτει στο παιδί του. Εξίσου όμως σημαντική, ίσως και περισσότερο, είναι η συναισθηματική τροφή που αναζητά και «διψά» για αυτήν ο άνθρωπος από την ημέρα της γέννησης του μέχρι τον θάνατο του. Και αυτή η συναισθηματική τροφή για να δοθεί πρέπει ο γονιός να είναι σε θέση να τη δώσει. Για να συμβεί αυτό πρέπει ο ίδιος να φροντίζει την σωματική & ψυχική του υγεία, να είναι ισορροπημένος, προκειμένου να μην προκαλέσει δυσκολία & πόνο στο παιδί του, ή να το προστατεύσει από οποιονδήποτε προσπαθήσει να το βλάψει.
Οι γονείς της μικρής Άννυς, που ο θάνατός της συγκλόνισε και σόκαρε το πανελλήνιο, δεν ήταν κατάλληλοι για γονείς και αυτό γιατί δε ήταν σε θέση να βάλουν τον εαυτό τους ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από το παιδί τους. Ο πατέρας της δεν ήταν σε θέση να αφήσει στην άκρη τα δικά του πάθη και τις δικιές του αδυναμίες και η μητέρα της δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί ότι πρέπει να κάνει τα πάντα για να προστατεύσει το παιδί της ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να το απομακρύνει από το πατέρα του ώστε να μεγαλώσει με ασφάλεια και περισσότερη ψυχική ηρεμία.
Να λοιπόν γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν είναι κατάλληλοι για αυτό τον ρόλο.
Πολύ συχνά γράφω στα άρθρα μου ότι στις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, ο γονιός που δέχεται τη βία, συνήθως η μητέρα, είναι αυτός που πρέπει να αναλάβει την ευθύνη όχι μόνο για να προστατεύσει την δική του σωματική & ψυχική ακεραιότητα αλλά κυρίως των παιδιών του. Τα παιδιά είτε δέχονται τη βία τα ίδια, είτε την ζουν ως αποδέκτες στο περιβάλλον, επηρεάζονται σε καθοριστικό βαθμό από τις εικόνες που εισπράττουν και τα πρότυπα που δημιουργούνται στο μυαλό τους.
