Από την Ίριδα Κρέμερ – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Πολλοί άνθρωποι από την αρχή μιας νέας σχέσης δίνουν τα πάντα στο σύντροφο τους. Τα πάντα σημαίνει έντονο συναίσθημα και τρυφερότητα, χώρο και χρόνο για ότι χρειαστούν, βάζοντας στην άκρη τον εαυτό τους και τις δικιές τους επιθυμίες και ανάγκες. Ό έρωτας, το πάθος και ο πόθος μας κάνει πιο διαλλακτικούς και πιο δεκτικούς να αλλάξουμε κομμάτια της καθημερινότητας μας, της ζωής μας. Είναι πολύ φυσιολογικό όταν αποκτούμε ένα νέο σύντροφο στο πλευρό μας που μας κάνει να χαμογελάμε και να περνάμε καλά, αλλά και μας καλύπτει πολλές από τις συναισθηματικές μας ανάγκες, να μας βάζει σε μία διαδικασία να θέλουμε να προσφέρουμε.
Πολλές φορές όμως ακούμε για περιπτώσεις που μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μέσα στη σχέση ο ένας από τους δύο νοιώθει και ενδεχομένως είναι και η πραγματικότητα, ότι έχει δώσει περισσότερα. Η αίσθηση αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με την ποσότητα, αν υποθέσουμε ότι είναι μετρήσιμη, αλλά περισσότερο με το πόσο σύντομα μέσα στην σχέση αρχίζει να δίνει από το χρόνο του, από το ‘είναι’ του, από την ενέργεια του. Φυσικά και στο σύντροφο μας θα προσφέρουμε συναίσθημα, ενέργεια αλλά και υλικά αγαθά, αν μπορούμε, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να «αδειάσουμε» τον εαυτό μας με το ‘Καλημέρα σας!’.
Οι σχέσεις χτίζονται με το χρόνο, όπως και η εμπιστοσύνη που αναπτύσσεται μέσα σε αυτήν. Ο άνθρωπος είναι σχεδιασμένος για να μπορεί και να προσφέρει αλλά δε παύει ποτέ να έχει την ανάγκη να λάβει. Να πάρει αγάπη, φροντίδα, υποστήριξη, χαμόγελο και τρυφερότητα που αναζητά στη ζωή του από την ημέρα που γεννήθηκε και τον τροφοδοτεί. Μην αφήνεται τον εαυτό σας να διψά εξαντλώντας τη ψυχική και σωματική σας δύναμη χωρίς να είστε βέβαιοι ότι ο άνθρωπος που έχετε στο πλευρό σας είναι πραγματικά στο πλευρό σας και όχι απλά περπατάει δίπλα σας χωρίς να απλώνει το χέρι του για να κρατήσει το δικό σας. Ο χρόνος είναι σημαντικός σύμβουλος για να κρίνετε κατά πόσον αξίζει να εμπιστευθείτε αλλά και να προσφέρετε ολοένα και περισσότερο στη σχέση σας.
Μία χαρακτηριστική παγίδα στην οποία πέφτουν πολλοί, είναι η αυταπάτη ότι αν δεν προσφέρουν στον σύντροφό τους με την ψυχή τους και δεν είναι άψογοι στα πάντα (σαν σύντροφοι, σαν συγκάτοικοι, σαν εραστές, σαν «ψυχολόγοι»), τότε ο σύντροφός τους δεν θα τους αγαπήσει και δε θα τους προσφέρει συναίσθημα. Σαν καλοί μαθητές που μόνο αν πουν τέλεια το μάθημα και όπως επιθυμεί ο δάσκαλος θα πάρουν άριστα με ένα αστραφτερό αυτοκόλλητο στο τετράδιο τους.
Η συναισθηματική τροφή δεν έρχεται από ένα άνισο «παιχνίδι» αλλά από μία ισορροπημένη σχέση που είναι και οι δύο ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι μέσα σε αυτήν και έχουν τη δύναμη να εκφράσουν τα συναισθήματα τους και τις ανησυχίες τους.
