Από την Ίριδα Κρέμερ – Συμβουλευτική Ψυχολόγος
Όλοι οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας που εργάζονται με οικογένειες, γνωρίζουν ότι το να αποχωριστεί ένα παιδί τον γονέα του είναι μία από τις πιο τρομακτικές εμπειρίες που μπορεί να ζήσει, προκαλώντας έως και ανεπανόρθωτα τραύματα σε ένα παιδί. Δουλεύοντας με πρόσφυγες που φτάνουν στην χώρα μας, δε θα σκεφτόμουν ποτέ, όσο δύσκολα κι αν έχουν περάσει αυτά τα παιδιά και έχουν βρεθεί σε εξαιρετικά ακατάλληλες συνθήκες για την ηλικία τους, να τα χωρίσω από τις οικογένειες τους, καθώς αυτό θα ήταν περισσότερο τραυματικό και από αυτά που αντίκρυσαν στο ταξίδι τους μέχρι την Ελλάδα και πιστέψτε με, είναι πολλά! Απλά σκεφτείτε πόσα παιδιά κάθε Σεπτέμβρη που πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό για πρώτη φορά και έρχεται η ώρα του αποχωρισμού από τον γονέα, κλαίνε και δυσκολεύονται περισσότερο από ποτέ να αφήσουν το χέρι, την αγκαλιά του γονιού. Φανταστείτε λοιπόν ένα παιδί που αιφνίδια και χωρίς καμία προετοιμασία αλλά και γνώση για το που θα πάει και ποιος θα το συνοδεύσει να εξαναγκάζεται να αποχωριστεί τους γονείς του που την ίδια στιγμή εκείνοι ουρλιάζουν και πονούν, όσο ποτέ άλλοτε στην ζωή τους, βλέποντας τα παιδιά τους να απομακρύνονται βίαια από την αγκαλιά τους, ανήμποροι να κάνουν το οτιδήποτε για να τα υπερασπιστούν.
Ο κόσμος του παιδιού διαλύεται. Έννοιες όπως προστασία, ασφάλεια, τρυφερότητα, σταθερότητα, αγάπη και εμπιστοσύνη κατακρημνίζονται στο μικρό του μυαλού και στην θέση αυτών έρχεται το χάος, η σύγχυση, ο πόνος, η μόνιμη αίσθηση κινδύνου, η αίσθηση απώλειας και ξεριζωμού. Ένα παιδί που χάνει την ασφάλεια του, την ασφαλή του βάση, νιώθει χαμένο, ανήμπορο να ηρεμήσει και σε έντονο και ασταμάτητο άγχος. Για την παιδική ψυχή η επιβίωση χωρίς την αγκαλιά του γονέα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, γίνεται δέκα φορές πιο δύσκολη απ’ ότι ήταν ήδη, καθώς η συναισθηματική αλλά και σωματική ανάπτυξη, η γνώση και κατανόηση της ύπαρξης, είναι μια καθημερινή δοκιμασία και μετάβαση που το παιδί χρειάζεται τον γονιό δίπλα του να το βοηθά, να το συμβουλεύει και να το παροτρύνει σε κάθε διαφορετικό στάδιο. Φανταστείτε λοιπόν πόσο κρίσιμο και ζωτικό είναι για το παιδί να έχει τους γονείς του κοντά του.
Σκεφτείτε τώρα αυτά τα παιδιά που χωρίστηκαν βιαίως από τους γονείς τους. Πως να εξηγήσεις σε μία παιδική ψυχή αυτό τον συναισθηματικό πόλεμο και τι να καταλάβει; Γιατί ναι, ένας πόλεμος ήταν και θα συνεχίσει να είναι παρόλο την νέα απόφαση σας κ. Trump! Ένας ψυχολογικός πόλεμος με τραύματα ανεξίτηλα για αυτά τα παιδιά και τους γονείς τους. Πάνω από 2.700 παιδιά στιγματισμένα από μία δική σας απόφαση για τα συμφέροντα σας. Πάνω από 2.700 παιδικές ψυχές που θα παλεύουν για πολύ καιρό να ξανανιώσουν άνθρωποι ισορροπημένοι και υγιείς και όχι ζώα σε μια αγέλη που αποφασίσατε εσείς για το μέλλον τους. Πάνω από 2.700 οικογένειες που θα ζουν για πολλές δεκαετίας ακόμα με έναν φόβο εμποτισμένο μέσα τους. Με τον φόβο και το άγχος ότι ανά πάσα στιγμή κάποιος μπορεί να αποφασίσει για το μέλλον τους, την ψυχική τους υγεία, το πως και με ποιον θα ζήσουν τη ζωή τους. Πόση διαφορά έχει μία νάρκη ή μια βόμβα που ανατινάζεται δίπλα σου και σε αφήνει ακρωτηριασμένο; Ο φόβος είναι δηλητήριο. Το άγχος είναι αυτό που ποτίζει τη ψυχή αυτών των παιδιών και αλλάζει όλη την ισορροπία του οργανισμού τους.
Ένα δηλητήριο που μπορεί να τα αφήσει με ψυχικές διαταραχές ή να προκαλέσει χρόνιες ψυχικές ασθένειες όταν με την κακοποιητική συμπεριφορά μας εμείς οι ενήλικες αλλάζουμε την χημεία του εγκεφάλου σε μικρά παιδιά που ακόμα ο είναι σε ανάπτυξη και χρειάζεται μόνο θετικά και όμορφα συναισθήματα για να μάθει να λειτουργεί σε ισορροπία. Συναισθηματικά κενά, φοβίες βαθιά ριζωμένες, κατάθλιψη, μετατραυματικό στρες για γονείς και παιδιά. Ό,τι αφήνει ένας πόλεμος. Ερείπια.